راضیه حسینی:

چند وقت پیش خبری دیگر حاکی از این بود که هفتاد درصد دستمزد خانواده‌ چهارنفره صرف خوراک می‌شود. هفتاد درصد هم که صرف اجاره‌خانه می‌شود، تا همین‌الان صد و چهل درصد از سبد خانوار مصرف شده است.

یعنی هر خانواده علاوه بر سبد خودش،  باید چهل درصد از یک سبد دیگر هم، که نمی‌دانیم کجاست و چطور می‌شود به دستش آورد، بردارد. این در حالی است که خانواده‌ی موردنظر هیچ هزینه‌ی دیگری نداشته باشند.

موجوداتی با سپر ایمنی باشند که هیچ درد و مرضی به آن‌ها نفوذ نمی‌کند و اصلاً نیاز به درمان ندارند، همین‌طور افرادی فراطبیعی باشند که پوست بدن‌شان خودبه‌خود لباس تولید می‌کند و نیاز به هیچ پوشاکی هم ندارند. برای درس‌ومشق بچه‌ها هم از برگ درختان و مرکب طبیعی استفاده می‌کنند.

مدرسه‌ها هم همگی رایگان هستند و برای رفت‌وآمد، از جاروی هری پاتر استفاده می‌کنند. اگر یکی از این شرایط نباشد، احتمالاً یک و نیم سبد فرضی دیگر به آن چهل درصد باید اضافه شود!

ما که هنوز نفهمیده‌ایم این سبدهای فرضی کجا هستند  و چطور می‌توان ازشان چیزی برداشت. اصلاً چطور درصدها هیچ‌وقت در، صد نیستند و همیشه برای ما مردم، در دویست و سیصد می‌شوند و چطور باید از صددرصد یک سبد، صد و چهل درصد برداریم؟

می‌دانیم مشکل از ماست که در مدرسه ریاضی را درست‌وحسابی و مثل مسئولان یاد نگرفتیم. خودمان را محدود به قوانین نوشته در کتاب کردیم و اصلاً به فراتر از آن‌ها فکر نکردیم.

مثلاً هیچ‌وقت فکر نکردیم دودو تا ممکن است برای برخی بشود هزار تا و برای برخی صفر! بعضی عددها برای بعضی‌ها زیر رادیکال هم که بروند انگار توان‌دار شده‌اند و بزرگ می‌شوند، اما برای آدم‌های معمولی، عددهای توان‌دار هم زیر رادیکالی می‌شوند.

ما درس‌مان را درست‌وحسابی نخواندیم و الان نمی‌فهمیم سبدمان چند درصد جا دارد و زندگی‌مان در چند تا سبد جا می‌شود؟

• نویسنده : یزدفردا
• منبع خبر : خبرگزاری فردا